Ze waren er altijd, die beren: in de oudheid, getekend in de grotten die nog altijd de stille getuigen zijn van de prehistorie. En toen waren er nog maar 6 over, aan het eind van de vorige eeuw (1985).
Toen ontstond het plan om de beer niet te laten verdwijnen uit het landschap van de Pyreneeën. Samen met Slovenië werd een plan voorbereid om een aantal beren uit dat land over te plaatsen naar Frankrijk. Dat gebeurde in 1996, in 2006 en de laatste keer in 2016. Intussen ontstond er een grote spanning tussen de beren en de lokale bevolking en zeker de boeren en herders die in het zomerseizoen met hun schaapskuddes de bergweiden bevolkten. De aanvallen van de beren op het vee kwamen natuurlijk onverwacht, de herders waren niet voorbereid en de overheid deed niet al teveel. Een berghut hier, een beetje compensatie, maar er ontstond in ieder geval geen gezamenlijk plan. Ook de introducties werden steeds in het geheim voorbereid en pas na het loslaten van vaak vier tot zes tegelijk beren werden de lokale bestuurders gewaarschuwd.
Het was te verwachten dat herders en jagers het “heft “ in eigen hand namen. Beren werden doodgeschoten en vergiftigd. De strijd werd niet alleen gevoerd in de bergen, maar ook in de politiek, op de marktpleinen en dus tussen voor- en tegenstanders .
Om een dialoog tot stand te brengen heeft onze stichting samen met Innovanature en AVES France een vijftal bijeenkomsten belegd. Hierin werden, onder leiding van Dr Alistair Bath, gesprekken gevoerd met een 25-tal belangengroepen uit de bergregio’s. Het doel is om tot gemeenschappelijke plannen te komen. Die aanpak wordt in de komende 18 maanden verder uitgewerkt. Daarnaast worden er kleinere projecten geïnitieerd, zoals lama’s als kuddebeschermers en schrikdraadomheiningen tegen beren.
